Kısa Öykü

O bebeği bulduğumda güneş coşkulu ışığını olabildiğince azaltmış, ancak gece henüz tüm karanlığını bizimle paylaşmamıştı. Aslında onu bulduğum ormana pek gitmezdim. Ama son haftalarda uzayan günlerle beraber ısınan hava, aylaklık etmek konusunda aklımı çeliyor, beni maceracı bir dürtüyle dışarılara itiyordu. Üstelik katılmak zorunda olduğum grup terapisi, iki grup üyesinin beklenen intiharı dolayısıyla iptal edilmiş, bu da bana açık havada olmak …

2000’li yıllarda bütün dünyada siyasi analistler, İran’daki molla iktidarının sonunu, rejimin sıkı baskısı altında özgürlükleri kısıtlanmış kadınların getireceği fikrinde birleşiyordu; ama hiçbirisi, 12 Şubat 2029 hadisesi çapında bir şeyin olabileceğini tahmin dahi edemezdi. Sadece analistler değil, CIA, MOSSAD, MI6, SVR, GRI dâhil hiçbir istihbarat teşkilatı böyle bir hadiseyi öngöremedi. Dünya, “Kibele’nin Kızları” örgütünü ilk kez o gün, Tahran Özgürlük Meydanı’nda …

Dün feci bir haber aldım. Ne yazık ki birileri idam fermanımızı imzalamış. Zihin şemalarımızın barındığı sunucuları boşaltmamızı istiyorlar. Neymiş efendim, yeni modeller devreye giriyormuş! “İsteyen zihin şemasını başka bir sunucuya taşısın,” diyorlar. Bize önerdiğiniz çözüm bu mu? Kiralar ateş pahası. Acaba o sunucunun kirasını hangi parayla ödeyeceğiz? Eski eşyalar misali gözden çıkarılacağımızı bilseydik hazırlığımızı ona göre yapardık. Tuzu kuru olan …

Rüzgâr, kavruk bir iniltiyle kıvrıla kıvrıla ilerledi, ardından toprakta açılmış ince çatlakların arasına sızarak orada kayboldu. Vadi sessiz ve kıpırtısızdı; eskiden yemyeşil olduğu anlaşılan bu topraklar, şimdi sadece donuk bir boşluğu yansıtıyordu. Güneş tam tepedeydi; parlaklığı göz kamaştırıyor, sıcaklığı ise zaten bunaltıcı olan havayı daha da kötüleştiriyor, ortamı nefes alamaz hâle getiriyordu. Çocuk dar bir patika boyunca ilerliyordu. Ayaklarının altında, …

Kente çöken sessizlik, vahşi hayvanların homurtu ve çığlıklarıyla birleştiğinde son derece ürpertici oluyordu. Mergen’inse hayata tutunabilmesi için dışarı çıkmaktan ve bu manzaraya katlanmaktan başka çaresi yoktu. Otomatik tüfeğini sıkıca kavrayıp etrafı kolaçan eden gözlerle süzdü. Olası bir hayvan saldırısına hazırlıksız yakalanmak istemiyordu. Kentin bu bölgesine ilk defa uğrasa da karşılaştığı manzara öncekilerden pek farklı değildi. Âdeta koca bir gezegen, içindeki …

Burada ölümün rengi yeşil. Kokusu portakal, dokusu tuhaf. Elinizi belli bir yöne doğru sürterseniz yağ gibi kayar, ama aynısını ters yöne yaparsanız ufacık dişler rende misali derinizin altına girerek sıyırıp atar. Acısı da uzun süre geçmez. Bzıbolardan bahsediyorum. Mahsur kaldığım bu gezegenin yeşil renkli, portakal kokulu, tuhaf dokulu katillerinden. İlk görüntüler elimize ulaştığında burasının ne kadar dostane geldiğini hatırlıyorum. Yeşillikler …

Bu, yedinci intihar girişimim. Bu kez kendimi trenin önüne attım, yine de ölemedim. Aslında, ilk intihar girişimimden beri ölemeyeceğimi biliyorum. Benim yaptığım, gerçek bir ölüm çabasından çok bir protesto. Zaten hayatım dediğim şey de bildiğimiz bir yaşamdan ziyade bir sosyal proje. Burada ölmeme izin yok, en azından bir süre daha olmayacak. Bu anlaşıldı. Her şey baştan beri böyle değildi. Hayatımın …

O gün Müjgan’la şehrin uzağında sessiz bir tepede boğazı izliyorduk. İlkbahar esintisi tenimize dokundukça serinliğin tatlı bir ürpertiyle içimize işlediğini hissediyorduk. Erguvan ağaçları mor renkli çiçeklerini rüzgârla savuruyor, denize karışan bu renk cümbüşü boğazın mavi tonlarıyla bir araya gelerek huzurlu bir manzara oluşturuyordu. Bu manzarada kaybolmuş, neredeyse zamanı unutmuştuk. İşte o anlarda hayatın bütün telaşından uzaklaşmış gibiydik. Karşı yakada arabalar …

Yaşaması için ilk kural neydi hakikaten? Su mu? Hava mı? Yoksa lezzetine bakmadan midesine tıkacağı birkaç lokma yaşam kırıntısı mı? Gözleri, karşıdan gelen aracın farlarına çevrildi. Göz alıcı bir beyazlıktı tüm gördüğü. Araç, kenardaki çamur birikintisini üzerine sıçratarak yanından geçti gitti, sokağın ötesinde yok oldu. Soğuk ve karanlık ile tekrar birlikte olmuştu şimdi. Feci şekilde titriyordu adam. Adını hatırlamaya çalıştı …

Dr. Zeynep Altın, psikiyatri kariyerinin beşinci yılında mesleğinin sınırlarını zorlayacak bir vaka ile yüzleşmek üzereydi. Ofisinin huzurlu atmosferinde, pencereden süzülen yumuşak ışık huzmelerinin altında, dünyanın en sofistike yapay zekâsı AIDEN ile yapacağı görüşmeyi bekliyordu. İnsanlığın binlerce yıllık bilgi birikimini saniyeler içinde işleyebilen bu olağanüstü varlık, derin bir melankoli yaşadığını iddia ederek Dr. Altın’dan yardım istemişti. Bu durum, insan psikolojisinin sınırlarını …