Etiket Arşivleri: Kısa Öykü

Ayaklarının altında ufalanan cam parçalarına ve içlerinde tozlu rüzgarların dolaştığı ara sokaklara dikkat etmeden yürüyordu. Amacı bir an önce iç savaşta delik deşik olmuş evlerin ötesinde bulunan öncekondusuna ulaşmaktı. Üç yıl önce taşındığı bu sıra dışı ev çok katlı bir otoparkın dördüncü katında bulunuyordu. İç savaştan sonra yerel mafyaya yüklü bir ödeme yaparak edindiği bu mülkten memnun olduğu söylenebilirdi. Ağır …

Doktor Abdurahman Ali, gün sonu raporunu hazırlamadan önce çalıştığı klinikteki her bir sıcak uyku yuvasına tek tek uğradı. Rahimlerin arasında gezinirken her zamanki gibi yine Tchaikovsky’nin Kuğu Gölü’nü dinliyordu. Fırsat buldukça müzikle de ilgilenen doktor, sıkı bir klasikçiydi. Yeni nesil remix’lere ve cover’lara bir türlü alışamamıştı. Sinestezik duyuları bu tür müzikleri dinlemesine izin vermiyordu. Yumurtayla şekerin zeytinyağında kavurulmasını anımsatan garip …

Dağhan Gök, operatörü olduğu aracı kaldırmak için son kontrolleri yaparken, dışarıdaki görev arkadaşının Dünya’ya kilitlenmiş bakışlarını fark etti, kafasını iki yana salladı. Bu görüntü ardından daima kaçınılmaz bir teklifi getirirdi, hem de reddedilmesi zor bir mazeretle. İçinden, “Yine mi?” diye geçirdi, o gezegene gitmek bugün isteyeceği son şey bile değildi. Ekrana göz attı, yükledikleri Helyum 3’ü Kuşak’taki gezgin enerji modüllerine …

Kennedy Uzay Merkezi, Florida, ABD 27 Mayıs 2027, 03.49 “Efendim! Buna bakmanız lazım.” “Bu da nedir böyle?” “Aniden ortaya çıktıklar. Yüzlerce ve hepsi birkaç saat içerisinde Dünya atmosferine girmiş olacak!” “Bu nasıl olabilir? Cihazların doğru çalıştığından emin misin?” “Bir sorun olduğunu sanmıyorum.” “Koordinatları Mauna Kea Gözlem İstasyonu’na gönder. En azından cisimlerden birkaç tanesinin ne olduğunu tespit etsinler!” “Gönderiyorum.” “Cisimlerin gerçekten …

“Kimsin ey insan!” var gücüyle bağırdı Selim. Kayalıkların aşağısında bir nehir gibi görünen vadiye bakınırken, daha da yorulduğunu anlamış olacak ki gerisin geriye yürüyerek bir taşın üzerine oturdu. Ayaklarını uzattı, başını öne eğdi ve toprakta gezinen karıncaları izlemeye koyuldu. Tüm çocukluğu boyunca kayalığın bulunduğu bu tepeye yaptığı ziyaretler ile adından sıkça söz ettirmişti. “Köyün delisi,” diyorlardı ona. Oysa yalnız kalmak …

İlk Şifa Hastanesi’nin 7 numaralı ameliyathanesindeki gözlem odasında bir alkış koptu. Hastane için SURG-TECH firmasından aldıkları ASR-07 tipi otonom cerrahi robotu 100. ameliyatını da sorunsuz olarak bitirmişti. Operatör Doktor Okan, kafasını kaldırıp gözlem odasındaki kalabalığa doğru baktı. Hastanenin ortakları, yönetim kurulu üyeleri ve başhekim oradaydı. Soldan sağa doğru onları süzerek teker teker baktı ve yüzlerindeki sevinç ve gururu gördü. Gururluydular …

“Uyumuyor muydum? Sanmam… Uyuyor olsaydım uyandığımda uyandığımın farkına varırdım. Peki n’apıyordum?” Kübzül’ün bu sorusu istenmeyen bir uykudan yeni uyanma durumunda en sık sorulan sorulardan olsa da uyumuyordu. Uyusa bunu bilirdik, o ne kadar bilemese de. Hayır, şimdilik o kesinlikle uyumuyordu. Yaptığı şey daha çok Kadim Olan’a karşı gelmek sayılır ve birçoklarının gözünde Yasaklaşmak olarak görülürdü. Bilim insanları ise yaptığının düpedüz …

“Tavuğu beğendiniz mi? Kim der ki 180 yıldır buzdolabında beklemiş. Sanki yeni boğazlanmış gibi, taptaze.” Annemin yüzüne bakıyorum. Hâlâ cihazları çocukluğunda tanıdığı adlarıyla anıyor. Oysa zaman durdurucu içine koyulan nesneleri dondurmuyor, fişi çekildiğinde çözülecek buzları yok. Bugün öğleden sonra telefonda, -ah anne, benim dilime de senin yüzünden yapıştı, artık telefon mu kaldı- anlık yanıtlayıcıda buzdolabının buzlarının çözüldüğünden bahsettiğinde neyi kast …

Çıldırtıyor. Bu hiçlik…bu hiçlik beni çıldırtıyor. Hissizlik ve sessizlik arzulayan benliğimden eser yok artık. Çocukluğumu, gençliğimi ve kendi kendime geçirdiğim zamanları göz önüne alırsak hiçbir şey talep etmiyorum bundan böyle. Hay aksi… nerede… nereye takıldı ayağım? Üzerinde pürüzler var… nemli, evet gayet nemli. Ağaç köklerinden biri olamayacak kadar yumuşak. Sanırım küçük bir minik dost daha. Ne harika ama! Git başkasıyla …

Eski bir kanepe, 32 ekran televizyon, sehpa, komodin ve iki dambıl… Kısaca odada yer alan ve ağırlığı olan her şeyi kapının arkasına yığdım, hatta kuru mama yiyerek semirmiş bir kedi bile bu garip barikattaki yerini almış durumda; tembel kediye kanepeden ayrılmak zor gelmiş olmalı. Şu sinir bozucu ses olmasa, günlerce bu izbe odada yaşayabilirim aslında… Ama korkarım ki kapının önündeki …