Etiket Arşivleri: Kısa Öykü

Uyandı. Aniden. Bu ani uyanışı Kamras’ı sersemletti. Kötü tarafı ise hiç uyumamış gibi hissediyordu. Belki de gerçekten uyumamıştı daha. Ama hiç uyumadıysa nasıl uyanmıştı, neyden uyanmıştı? Belki de hâlâ uyuyordu ve bu sadece bir rüyaydı. Uyanmasıyla ilgili. Bunu çok saçma buldu ve yatağından kalktı. Çok aç hissediyordu. Sanki daha hiç yemek yememişti. Doğal bir düşünceydi, sonuçta daha yeni sabah olmuştu. …

25. Eksen Döngüsü Eski Tarih: 2347/ Yıkımdan Sonra MAVİ “Anne, ölmeyeceksin değil mi?” İki bin iki yüz kırk ikinci kez aynı konuşmayı yapıyoruz. İki bin iki yüz kırk ikinci kez kızarmış ekmeğini hazırlıyorum. Sevdiği şekilde. Ekmeğin üstündeki tüm krater ve tümsekleri düzeltip, pürüzsüz bir çikolata yüzey olmasına özen gösteriyorum. Kahveme, doygunluk noktasını aşmayacak kadar tatlandırıcı ekliyor. Bunu yapmayı seviyor. “Anne, …

On bin yıllık uykusunda uyuyordu Heyula. O Heyula ki dehşetiydi her uyandığında her yerde her muktedirin. O kadar derin ve bir o kadar da hafifti uykusu. Coğrafyayla bir olmuştu. Kıvrılıp yattığı yerde tepeleşmiş, üzerinden çıkan dev ağaçların kovuklarını yaban domuzu aileleri mesken tutmuştu. Her yanını yosun bağlamıştı Heyula’nın. Üzerindeki ağaçlardan gelen kuş sesleri, neler gördüğü bilinmez rüyasında ona ilham oluyordu. …

Oleg kahverengi toz hâlindeki kuma uzanmıştı. Isı stresi yüzünden bütün vücudu ter içindeydi, terlemenin ve her yerinden akan damlaların verdiği kaşındırıcı hissi ise koruyucu giysi içinde olduğundan gideremiyor, kendini kaşıyamıyordu. Boğucu ve yoğun atmosferli bu gezegen ona diğerleri kadar iyi gelmemişti. Yanındaki droid arkadaşına baktı, o da tıpkı onun gibi yüzüstü yere uzanmış gayzerler bölgesine bakıyordu. “Oleg,” dedi droid metal …

Varsayım. Bu kelimeyi herhangi bir yerde herhangi bir insandan duymuşsundur. Hatta sen de sık sık kullanıyor olabilirsin. Bense onun hakkında uzun süredir düşünüyorum. Varsayım. Aklıma ne zaman düşse bir soru cümlesi ile karşılaşmış gibi yanıtlar üretmeye çalışıyorum. Varsayım. İşte benim kâbusum böyle başladı. Aristoteles, “Sevince dönüşme eylemeni araçsal değerlerden ayırmak gereklidir,” demiş. Descartes ise “Düşünme” eylemi ile hayatı sorgulamış. Deleuze, …

O gün, gezegene inişimizin on dördüncü günüydü. Son birkaç gündür yaptığımız gibi örnek toplamaya çıkmıştık. Aslında geçtiğimiz otuz yılda bu gezegenden robotlar aracılığıyla birçok örnek toplanmış ve Dünya’ya getirilmişti. Bu örnekler buradaki koşullar hakkında yeterince fikir edinmemizi sağlamış ve bizi buraya taşıyan yolculuğu mümkün kılmıştı. Yine de, buraya gelirken içerisinde laboratuvarı olan özel bir gemiyle gelmek istedik. Böylece robotların gidemediği …

Olmuyordu işte. Ne yapıp etse de gitmiyordu çamurlaşmış zihnine saplanan o imge! Anes, son zamanlarda neredeyse her gece göz kapaklarının yorgunluğuyla uyku evresine geçmeden önce bu imge öylesine canlı bir şekilde zihnine hücum ediyordu ki, artık delirdiğine karar vermişti. Ama yine de içinde bununla ilgili oluşan merak duygusu da onu bırakmıyordu. Neden bunu görüyorum, diye soruyordu kendine. En başta bunu …

Ben bir yazmanım. İşim yazmak. Ne mi yazarım? Hikâyeler bittiğinde onların muhasebesini tutarım. Çünkü bitmez aslında hiçbir hikâye bütünüyle. Ya da şöyle diyelim, her hikâyenin bir başa sarılma anı vardır. Başa sarılma, aynı korkunç dramı tekrar tekrar yaşatma anı. Bilmezsiniz kim takip eder bu süreci. Ben ederim. Bir hikâyenin varlığı ne ola ki? Nerede durur bütün bu anlatılanlar. Neyi etkilerler? …

Size bir sır vereyim mi? Kim olduğumu bilmiyorum. Ne tür bir varlık olduğumu dahi kestiremiyorum. Zihnim organik ya da yapay zekâ temelli olabilir. Tek bildiğim ötegezegen Mikra’nın insansılarından biri olmadığım. O kadar da değil artık. Daha zengin bir iç dünyam olduğunu hissediyorum. Ne tür bir varlık olduğumu öğrenmek için neden aynaya bakmıyorum? Çünkü bir bedenim olup olmadığından dahi emin değilim. …

Annem beni dert edindi kendine. Biricik oğlunu. Münzevi bir hayat yaşıyorum diye. Bu hâlimin sorun olduğunu sanmıyorum. Fakat anne yüreği işte! Her anne evladını dâhi görür. Zirvelere ulaşmasına ramak kalan bir oğul. Kendinden çıkan şaheser. Belki biricik büyük eseri. Benden beklentisi gözlemi ile uyuşmayınca, mutsuz annelerin yaralı yüreği ile dolaşıyor evin içinde. Gece gündüz üstüme düşüyor bu yüzden. Bana bakıyor …